Kastelówka ID: 66

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1906-1907; biuro projektowe architekta Jana Lewińskiego współautorstwo Jana Lewińskiego i Lwa Lewińskiego [?]). Dwupiętrowy budynek na planie litery L. Korpus od frontu dopełnia oficyna, dobudowana pod kątem prostym. Razem z sąsiednim budynkiem nr 7 kamienica tworzy bliźniaczą grupę w kształcie litery T. Fasada wyróżnia się w perspektywie ulicy podobnym do podkowy szczytem attyki. Secesja.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1906-1907; biuro projektowe architekta Jana Lewińskiego - współautorstwo Jana Lewińskiego i Lwa Lewińskiego [?]). Budynek na planie litery L, tradycyjnym dla kamienic, które składają się z głównego frontalnego korpusu i wewnętrznego skrzydła – oficyny. Fasada, umiejscowiona wzdłuż linii regulacyjnej, ozdobiona trójkątnym szczytem. Cechą dekoracyjnego wykończenia kamienicy jest geometryzacja ornamentalnych form, wskazująca na późną secesję.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1906-1907; biuro projektowe architekta Jana Lewińskiego – współautorstwo Jana Lewińskiego i Lwa Lewińskiego [?]). Wielka, dwupiętrowa budowla na planie podkowy położona w głębi działki ma trzy fasady. Na rogu wystający wielokątny wykusz. Kamienica wyróżnia się ostrą, ekspresyjną sylwetką dachu z daszkami. Sekcje mieszkań zgrupowane są dookoła dwóch pionów komunikacyjnych. Budynek zwraca uwagę jako przykład architektury secesyjnej stylizowanej na motywy sztuki ludowej.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1897-1898; architekci-współautorzy projektu: Julian Zachariewicz i Jan Lewiński). Kamienica wpisana między dwa sąsiednie budynki (Nr 23 przy ul. Neczuja-Lewyckiego i nr 9 przy ul. Czuprynki), stanowi centralny element grupy utworzonej z trzech wielorodzinnych budynków mieszkalnych. Budynek dwupiętrowy, od frontu ozdobiony symetryczną fasadą. Planowanie wnętrz bazuje na dwutraktowym rozkładzie pokoi. Historyzm końca XIX w., zorientowany na formy neobaroku.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1897-1898; architekci – współautorzy projektu: Julian Zachariewicz i Jan Lewiński). Narożna kamienica na planie litery L jest komponentem kompleksu architektonicznego, na który składają się trzy domy mieszkalne (do grupy wchodzi też budynek przy ul. Neczuja-Lewyckiego 23 i przy ul. Gen. Czuprynki 7). Budynek dwupiętrowy z dwutraktowym systemem rozmieszczenia pokoi. Historyzm końca XIX w., z elemantami neobaroku.

Wielomieszkaniowy budynek (1911-1912; biuro projektowe architekta-budowniczego Iwana Lewińskiego). Trzypiętrowa kamienica tworzy zespół z sąsiednim budynkiem nr 67 przy ul. Kotlarewskiego. W sekcjach mieszkaniowych rozplanowanie wewnętrzne jest zorganizowane według zasady dwutraktowego rozmieszczenia pokoi. Neoklasycyzm początku XX w.

Wielomieszkaniowy budynek (1897-1898; architekci-współautorzy projektu: Julian Zachariewicz oraz Iwan Lewiński). Narożna kamienica, o Г-podobnym planie. Należy do architektonicznego zespołu składającego się z trzech wielomieszkaniowych domów (pozostałe składowe grupy – nn 7, 9 przy ul. Gen. Czuprynki). Budynek jest dwupiętrowy, z wystrojem elewacji typu „kurtynowego”, oddzielony od chodnika pasmem przyfasadowego ogródka. Historyzm końca XIX w., zorientowany na formy neobaroku.

Budynek dawnej Szkoły ogólnokształcącej im. Marii Magdaleny (1883-1884; rozbudowa 1909-1910, obecnie pod adresem: ul Bandery 11). Autorstwo projektu: dyrektor Urzędu Budownictwa Juliusz Hochberger i biuro architektoniczne magistratu lwowskiego. Historyzm drugiej połowy XIX w. (wykorzystujący formy architektury średniowiecznej). Fasada z czerwonej nieotynkowanej cegły ozdobiona wysokimi gotyckimi frontonami, romańskimi archiwoltami i rozetami. Struktura planu wnętrz bazuje na systemie amfiladowym. Szkoła im. św. Marii Magdaleny powstała jako jedna z ogólnokształcących szkół miejskich we Lwowie, w której uczyli się przeważnie uczniowie z okolic dzielnicy Kastelówka (Bajek). Obecnie (2009 r.) obiekt jest nadal wykorzystywany jako budynek szkoły.

Jednorodzinny budynek mieszkalny – willa (1889-1890; architekt Alfred Kamienobrodzki). Willa jest  fragmentem zespołu budynków jednorodzinnych, w którym częściowo zrealizowany został projekt rozwoju kompleksu osiedli domów jednorodzinnych dzielnicy Kastelówka. Zaprojektowany jako obiekt wolnostojący, otoczony działką ogrodową. Późny historyzm (połączenie form neorenesansu z motywami architektury regionu alpejskiego). Według dokumentów, podczas budowy właścicielem obiektu był Jan Bromilski, z rodziną którego powiązanych jest kilka innych projektów budowlanych, które zostawiły znaczący ślad w architekturze Lwowa końca XIX i początku XX wieku. Za czasów radzieckich w budynku znajdowała się administracja, a po rozpadzie ZSRR zjawiły się tu biura partii politycznych.

Jednorodzinny budynek mieszkalny – willa (1902 – 1903; architekt Michał Kowalczuk). Jednopiętrowa budowla ma wysokie pokrycie dachu, wykończone ostrą sylwetką wieżyczki narożnej i frontonów. Prostokątny kształt ożywiają występy gzymsów i ryzalitów. Wewnętrzny plan bazuje na dwutraktowym schemacie rozłożenia pokoi. Przed fasadami urządzono ogród i kwietniki. Styl willi można określić jako przykład późnego historyzmu z zabarwieniem neoromantycznym. W wykończeniach występują stylizowane formy sztuki ludowej.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1910-1911; architekci – współautorzy projektu: I. Kędzierski i A. Opolski). Trzypiętrowa kamienica zwraca uwagę dynamicznym kształtem fasady ozdobionej ryzalitami i wykuszem. Bryłę architektoniczną stanowi korpus na planie prostokąta, przyległy do ul. Gen. Czuprynki, wykończony oficynami od strony podwórza. Klatka schodowa podkreśla centralną oś planu. Pomieszczenia rozlokowane są w dwóch rzędach. Neoklasycyzm początku XX w. połączony z elementami architektury późnej secesji. Górna część fasady ozdobiona podwójnymi haut-relief.

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1904-1905; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe budowlanej firmy Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Jednopiętrowy budynek usytuowano na wąskiej kątowej działce jako wolnostojący obiekt otoczony sadem i kwietnikiem. Prostokątny zarys planu ożywiają występy ryzalitów. Ekspresję architektonicznej kompozycji wzmacniają ostre sylwetki trójkątnych szpiców i uskoki wysokości gzymsów. Architektura budynku ma cechy stylu zakopiańskiego w połączeniu z formotwórczymi środkami secesji. Dominantę wystroju dekoracyjnego stanowią rzeźbione elementy drewniane.

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1890-1891). Projekt opracowany wspólnie przez J. Zachariewicza i I. Lewińskiego. Budowla jest częścią składową architektonicznego zespołu północno-wschodniego kwartału Kastelówki, którego zabudowę stanowiły w całości domy jednorodzinne. Dom posiada przyległą działkę ogrodową. Wnętrze ma symetryczny plan, ośrodek jego struktury stanowi główny hol z wyjściem do loggi. Willa uniknęła przebudowy w XX w. i zachowała się lepiej niż inne obiekty na Kastelówce. W szczególności, zachowała się konstrukcja wysokiego dachu i autentyczny wystrój (ceramiczne i rzeźbione elementy).

Wielomieszkaniowy budynek (1906-1907; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe firmy budowlanej Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Narożna dwupiętrowa kamienicą jest częścią składową zabudowy wzdłuż obwodu kwartału. Fasadę zdobią frontony o parabolicznym kształcie. Blok na Г-podobnym planiema ścięty narożnik. Wejście z ul. Neczuja Lewickiego, klatka schodowa jest wkomponowana przy kącie wewnętrznego podwórza. Secesja.