Secesja ID: 14

Gmach dawnej bursy Ukraińskiego Towarzystwa Pedagogicznego (1906-1908, architekci L. Lewiński, T. Obmiński, biuro architektoniczne I. Lewińskiego). Wybitny zabytek architektury „ukraińskiego stylu modern”. Obecnie (2009 r.) – główny gmach Ukraińskiego Państwowego Uniwersytetu Leśnictwa.

Dawne Sanatorium Kazimierza Soleckiego (1909 r.). Budynek został wzniesiony według projektu z 1908 r.  architekta Aleksandra Łuszpińskiego (Ołeksandr Łuszpyńskyj) jako sanatorium Czerwonego Krzyża, do I wojny światowej stanowił własność lekarza Kazimierza Soleckiego. W 1934 r. nadbudowano drugie piętro (arch. Wawrzyniec Dayczak). Obecnie w budynku mieści się oddział szpitala Wojsk Ochrony Pogranicza Ukrainy.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1906-1907; biuro projektowe architekta Jana Lewińskiego współautorstwo Jana Lewińskiego i Lwa Lewińskiego [?]). Dwupiętrowy budynek na planie litery L. Korpus od frontu dopełnia oficyna, dobudowana pod kątem prostym. Razem z sąsiednim budynkiem nr 7 kamienica tworzy bliźniaczą grupę w kształcie litery T. Fasada wyróżnia się w perspektywie ulicy podobnym do podkowy szczytem attyki. Secesja.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1906-1907; biuro projektowe architekta Jana Lewińskiego - współautorstwo Jana Lewińskiego i Lwa Lewińskiego [?]). Budynek na planie litery L, tradycyjnym dla kamienic, które składają się z głównego frontalnego korpusu i wewnętrznego skrzydła – oficyny. Fasada, umiejscowiona wzdłuż linii regulacyjnej, ozdobiona trójkątnym szczytem. Cechą dekoracyjnego wykończenia kamienicy jest geometryzacja ornamentalnych form, wskazująca na późną secesję.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1906-1907; biuro projektowe architekta Jana Lewińskiego – współautorstwo Jana Lewińskiego i Lwa Lewińskiego [?]). Wielka, dwupiętrowa budowla na planie podkowy położona w głębi działki ma trzy fasady. Na rogu wystający wielokątny wykusz. Kamienica wyróżnia się ostrą, ekspresyjną sylwetką dachu z daszkami. Sekcje mieszkań zgrupowane są dookoła dwóch pionów komunikacyjnych. Budynek zwraca uwagę jako przykład architektury secesyjnej stylizowanej na motywy sztuki ludowej.

Gmach dawnego Akcyjnego Spółdzielczego Banku (1911), usytuowany na zachodniej stronie placu. Wzniesiony dla Akcyjnego Spółdzielczego Banku według projektu z 1910 r. przez arch. Alfreda Zachariewicza w stylu klasycyzującego modernizmu. W okresie międzywojennym mieściły się tutaj rozmaite instytucje państwowe, obecnie znajduje się tu Zarząd Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy w Obwodzie Lwowskim.

(ok. 1909 r.). Budynek mieszkalny usytuowany w pierzei ulicy, wzniesiony według projektu architekta Adama Opolskiego dla Michała i Stefanii Zawojskich w stylu romantycznej secesji.

(lata 1925–1926). Budynek mieszkalny usytuowany w pierzei ulicy. Wzniesiony według projektu architekta Stankiewicza dla Ireny Stankiewicz w stylu romantycznej secesji.

(lata 1911–1913). Budynek mieszkalny usytuowany w pierzei ulicy. Wzniesiony według projektu architekta Adama Opolskiego dla Leokadii Kraft w stylu romantycznej secesji.

Wielomieszkaniowy budynek (1906-1907; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe firmy budowlanej Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Narożna dwupiętrowa kamienicą jest częścią składową zabudowy wzdłuż obwodu kwartału. Fasadę zdobią frontony o parabolicznym kształcie. Blok na Г-podobnym planiema ścięty narożnik. Wejście z ul. Neczuja Lewickiego, klatka schodowa jest wkomponowana przy kącie wewnętrznego podwórza. Secesja.

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1904-1905; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe budowlanej firmy Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Jednopiętrowy budynek usytuowano na wąskiej kątowej działce jako wolnostojący obiekt otoczony sadem i kwietnikiem. Prostokątny zarys planu ożywiają występy ryzalitów. Ekspresję architektonicznej kompozycji wzmacniają ostre sylwetki trójkątnych szpiców i uskoki wysokości gzymsów. Architektura budynku ma cechy stylu zakopiańskiego w połączeniu z formotwórczymi środkami secesji. Dominantę wystroju dekoracyjnego stanowią rzeźbione elementy drewniane.

Wielorodzinny budynek mieszkalny (1910-1911; architekci – współautorzy projektu: I. Kędzierski i A. Opolski). Trzypiętrowa kamienica zwraca uwagę dynamicznym kształtem fasady ozdobionej ryzalitami i wykuszem. Bryłę architektoniczną stanowi korpus na planie prostokąta, przyległy do ul. Gen. Czuprynki, wykończony oficynami od strony podwórza. Klatka schodowa podkreśla centralną oś planu. Pomieszczenia rozlokowane są w dwóch rzędach. Neoklasycyzm początku XX w. połączony z elementami architektury późnej secesji. Górna część fasady ozdobiona podwójnymi haut-relief.