Mówiona historia Lwowa ID: 10

(1906 - ul. Bohomolca 6) - budynek w prawej pierzei ulicy w stylu secesji, zaprojektowanej przez architektoniczne biuro Jana Lewińskiego dla właściciela realności Leona Staubera - projekt głównej fasady przez architekta Tadeusza Obmińskiego. W latach 1930. przeprowadzono w kamienicy nieznaczne remonty i przebudowy. Leszek Sawicki wspominał o wydarzeniach w tym domu w lipcu 1944 roku. Od 1985 r. stanowi zabytek architektury miejscowego znaczenia. Obecnie (2009 r.) znaczną część budynku zajmuje Centrum Miejskiej Historii Europy Środkowo-Wschodniej, reszta wykorzystywana jest jako budynek mieszkalny.

(1906) - budynek mieszkalny w pierzei ulicy, w stylu secesji. Fasadę dekorowaną secesyjną sztukaterią i kratami upiększają kolorowe ceramiczne płytki. Zbudowany przez architekta Jana Lewińskiego dla właścicieli Izraela Elstera, Solomona Elstera i Leona Topfa, współwłaścicieli firmy Elster & Topf. W latach 1910. w tym budynku znajdowały się atelier fotograficzne „Helios” i „Rubens” Maurycego Fruchtmanna oraz Redakcja i zarząd Skorowidzu adresowego królewskiego stołecznego miasta Lwowa. W latach 1930. w kamienicy mieszkał znany lwowski profesor lekarz Adolf Beck. Od 1985 r. stanowi zabytek architektury miejscowego znaczenia. Obecnie (2009 r.) kamienica służy głównie jako budynek mieszkalny.

(1906) - budynek mieszkalny wchodzi do składu ronda, w stylu secesji. Zbudowany przez architekta Jana Lewińkiego dla własnych potrzeb. W latach 1930. właścicielem kamienicy był Bernard Pordes, urzędnik Wydziału Krajowego (pierwszy i ostatni pracownik Wydziału wyznania mojżeszowego). Od 1985 r. stanowi zabytek architektury miejscowego znaczenia. Obecnie (2009 r.) budynek służy dla prywatnego zamieszkania.

Budynek mieszkalny na rogu ulicy Bohomolca i Klonowicza w stylu secesyjnym. 1907 r. właściciele parceli gruntowej nr 6411/5 na rogu ulic Asnyka (obecnie Bohomolca) i Klonowicza, Alfred i Maria Zgórscy, uzyskali pozwolenie magistratu na budowę dwupiętrowego budynku. Projekt wykonany został przez architekta Juliusza Cybulskiego. W 1928 r. nowi właściciele, dr Józef i Róża Stryjerowie, uzyskali pozwolenie magistratu na nadbudowę trzeciego piętra. Wytrzymałość ścian w budynku oszacował architekt Henryk Orlean we własnej firmie „Przedsiębiorstwo budowlnae” w czerwcu 1928 r. W latach 30. w budynku tym mieścił się zakład elektromechaniczny „Mikron” oraz fabryka wyrobów papierniczych „Rapid-Mill”. Obecnie (2009 r.) obiekt wykorzystywany jest jako budynek mieszkalny.

(1907) - budynek mieszkalny w zabudowie atrialnej, w stylu secesyjnym, zbudowany został trzypiętrowy budynek według projektu Jana Lewińskiego (Іванa Левинського), zamówiony przez Izraela Elstera, Solomona Eltnera i Leona Topfa. Fasada dekorowana secesyjną sztukaterią i okuciami, ozdobiona ceramicznymi płytkami. We wnętrzu budynku zachowały się witraże. W latach 30. w budynku znajdował się zakład fotograficzny „Foto-Oto” (Oleh Łużnicki [Олег Лужницький] i J. Silberbusch). Od 1985 r. stanowi zabytek architektury miejscowego znaczenia. Obecnie (2009) kamienica wykorzystywana jest jako budynek mieszkalny.

Narożny budynek mieszkalny w stylu secesji, wchodził w skład tzw. ronda. 1905 r. magistrat, przychylając się do podania Hermana Wallacha, zatwierdza plany i wydaje pozwolenie na budowę. Projekt zostaje wykonany przez architekta Henryka Salwera. Plany wykonane zostają przez budowniczego Remera. W pierwszych dwóch dekadach XX w. w budynku tym mieszkał profesor uniwersytetu  Edmund Biernacki i podróżnik Leon Winig. Obecnie (2009 r.) obiekt wykorzystywany jest jako budynek mieszkalny.

(1908) - narożny budynek mieszkalny w stylu historyzmu z elementami neoklasycyzmu, na rogu ulic Bohomolca i Klonowicza. Zbudowany według projektu architekta Juliusza K. Cybulskiego dla właściciela dr Józefa Grackiego. W latach 30. w budynku tym mieszkał Joachim Schall, właściciel kin lwowskich „Grażyna”, „Fraszka”, „Sztuka” i „Lew”. Obecnie kamienica wykorzystywana jest przede wszystkim jako budynek mieszkalny (2009 r.).

(1906) - budynek mieszkalny, w stylu secesyjnym z elementa,i neogotyckimi, wchodzi w skład tzw. ronda. Zbudowany został według projektu architekta Jana Lewińskiego dla Henryka Gottliba Haszlakiewicza. W drugiej dekadzie XX w. mieszkali w tym budynku poseł Sejmu Galicyjskiego Eugeniusz Oleśnicki (Євген Олесницький), architekt Adam Opolski, redaktor „Gazety Lwowskiej” Adam Krechowiecki (1850-1919). Mieściła się tu także pensja dla dziewcząt Аmalji d' Endel. W latach 20. właścicielem budynku był Jakub Posament (1879-1926), znany lwowski kupiec, aktywny działacz społeczny. Od 1985 r. stanowi zabytek architektury miejscowego znaczenia. Obecnie (2009) kamienica pełni funkcje budynku mieszkalnego.

Wielomieszkaniowy budynek (1904-1905; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe budowlanej firmy Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Z czasem kamienica została przystosowana do potrzeb zakładu leczniczego. Budowla jest dwupiętrowa. Fasada, orientowana według linii regulacyjnej, posiada symetryczną strukturę. Pośrodku zakomponowany jest występ z portalem, zakończony szczytem. Po prawej strony – wjazd na podwórze. Budynek ma plan w kształcie prostokąta, z występem ryzalitu ze strony podwórza. Klatka schodowa znajduje się w centrum bloku. Późny historyzm (wykorzystujący motywy gotyku) z domieszką elementów secesji.

Wielomieszkaniowy budynek (1910-1911; biuro projektowe architekta-budowniczego Jana Lewińskiego (Iwan Łewyńskyj) ). Trzypiętrowa narożna kamienica jest częścią składową obwodowej zabudowy kwartału. Blok o Г-podobnym planie ma ścięty narożnik. Występuje na nim wykusz, nad którym nadbudowano wysoką kopułę, przypominającą hełm. Fasady, rozczłonkowane przez gzymsy i pilastry, są zakończone attykami. Wejście z ul. Gen Czuprynki, klatka schodowa przylega do kąta wewnętrznego podwórza. Neoklasycyzm początku XX w. 

Wielomieszkaniowy budynek (1911-1912; biuro projektowe architekta-budowniczego Iwana Lewińskiego [współautorstwo Iwana Lewińskiego, Witolda Minkiewicza i / albo Władysława Derdackiego?]). Neoklasycyzm początku XX w. Korpus trzypiętrowego budynku ma dwa skrzydła, rozmieszczone pod ostrym kątem, między którymi występuje narożny ryzalit. Fasady są zakończone przez wysokie trojkątne frontony. Jądrem struktury rozplanowania wnętrza jest klatka schodowa o wielobocznym kształcie. Charakterystyczną cechą architektury budynku jest duża uwaga poświęcona małym formom (rotunda w rogu ogródka przy fasadzie). 

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1904-1905; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe budowlanej firmy Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Jednopiętrowy budynek usytuowano na wąskiej kątowej działce jako wolnostojący obiekt otoczony sadem i kwietnikiem. Prostokątny zarys planu ożywiają występy ryzalitów. Ekspresję architektonicznej kompozycji wzmacniają ostre sylwetki trójkątnych szpiców i uskoki wysokości gzymsów. Architektura budynku ma cechy stylu zakopiańskiego w połączeniu z formotwórczymi środkami secesji. Dominantę wystroju dekoracyjnego stanowią rzeźbione elementy drewniane.

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1889-1890, współautorstwo arch. J. Zachariewicza i I. Lewińskiego). Blok budynku jest środkowym obiektem grupy, do którego wchodzą także budynki nn 4 i 8 przy ul. Kolberga. Trzy wille mają przy fasadach pasmo kwietników oraz wspólną przestrzeń działek ogrodowych pośrodku kwartału. Budynek jest jednopiętrowy, prostokątny w planie. Jego fasadę z występem w środku akcentuje trapezoidalny fronton. Neoromantyczny kierunek architektury późnego historyzmu. 

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1889-1890, współautorstwo J. Zachariewicza i I. Lewińskiego). Willa jest składową grupy-zespołu, utworzonego przez trzy domy, do którego wchodzą także budynki nn 6 i 8 przy ul. Kolberga. Trzy wille mają przy fasadach pasmo kwietników oraz wspólną przestrzeń działek ogrodowych pośrodku kwartału. Budynek nr 4 jest prostokątny w planie, z występami pozornych ryzalitów wzdłuż obwodu i blokiem wieży, nakrytej wysokim namiotowym dachem. Neoromantyczny kierunek późnego historyzmu. Obiekt przebudowywano w drugiej połowie XX w.

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1889-1890, współautorstwo arch. J. Zachariewicza i I. Lewińskiego). Budowla o Г-podobnym planie stanowi zewnętrzną część zespołu, do którego wchodzą także domy nn 4 i 6 przy ul. Kolberga. Willa ma piętro z mansardą, asymetrycznie rozmieszczone ryzality i wieżę, której wysoki namiotowy dach nie zachował się do dziś. Neoromantyczny kierunek architektury późnego historyzmu. Obiekt przebudowywano w drugiej połowie XX w.

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1890-1891). Projekt został opracowany we współautorstwie przez Juliana Zachariewicza i Iwana Lewińskiego). Budynek stanowi część architektonicznego zespołu północno-wschodniego kwartału Kastelówki, o całkowicie willowej zabudowie. Willę projektowano jako obiekt wolnostojący otoczony ogrodem. Dom ma symetryczny plan. Niegdyś integralnym elementem architektury budynku był wysoki dach namiotowy oparty na rzeźbionych kroksztynach. W drugiej połowie XX w. willę przebudowano. Na fasadach zachowały się autentyczne ceramiczne elementy dekoracyjne. 

Wielomieszkaniowy budynek (1912-1913; architekci – współautorzy projektu: I. Kędzierski i A. Opolski). Narożna trzypiętrowa kamienica oddzielona od ulicy działką z ogródkiem przed fasadą. Budowla wyróżnia się wyrazistą sylwetką dachu (w szczególności, wysoką zewnętrzną konstrukcją w formie hełmu) oraz trapezoidalnym frontonem. Założona jest na V-podobnym planie z klatką schodową rozmieszczoną wzdłuż przekątnej. Rozplanowanie wewnętrzne opiera się na schemacie sekcyjnym. Modernizowana wersja neoklasycyzmu, w której przejawia się wpływ niemieckiej architektury z początku XX w.

Wielomieszkaniowy budynek (1897-1898; architekt-budowniczy Karol Boublik). Dwupiętrowa kamienica zbudowana z odstępem od linii regulacyjnej, brandmurami graniczy z sąsiednimi budowlami. Nad fasadą są nadbudowane wysokie barokowe attyki. Wejście i klatka schodowa znajdują się pośrodku bloku o T-podobnym założeniu. Kompozycyjnie kamienica tworzy blok zintegrowany z sąsiednim budynkiem nr 22, do którego przylega brandmurem. Obie budowle mają identyczny wystrój. Późny historyzm (neobarok).

Mieszkalny dom jednorodzinny – willa (1890-1891). Projekt opracowany wspólnie przez J. Zachariewicza i I. Lewińskiego. Budowla jest częścią składową architektonicznego zespołu północno-wschodniego kwartału Kastelówki, którego zabudowę stanowiły w całości domy jednorodzinne. Dom posiada przyległą działkę ogrodową. Wnętrze ma symetryczny plan, ośrodek jego struktury stanowi główny hol z wyjściem do loggi. Willa uniknęła przebudowy w XX w. i zachowała się lepiej niż inne obiekty na Kastelówce. W szczególności, zachowała się konstrukcja wysokiego dachu i autentyczny wystrój (ceramiczne i rzeźbione elementy).

Wielomieszkaniowy budynek (1911-1912; biuro projektowe architekta-budowniczego Iwana Lewińskiego). Trzypiętrowa kamienica tworzy zespół z sąsiednim budynkiem nr 67 przy ul. Kotlarewskiego. W sekcjach mieszkaniowych rozplanowanie wewnętrzne jest zorganizowane według zasady dwutraktowego rozmieszczenia pokoi. Neoklasycyzm początku XX w.

Wielomieszkaniowy budynek (1906-1907; architekt Alfred Zachariewicz [biuro projektowe firmy budowlanej Józefa Sosnowskiego i Alfreda Zachariewicza]). Narożna dwupiętrowa kamienicą jest częścią składową zabudowy wzdłuż obwodu kwartału. Fasadę zdobią frontony o parabolicznym kształcie. Blok na Г-podobnym planiema ścięty narożnik. Wejście z ul. Neczuja Lewickiego, klatka schodowa jest wkomponowana przy kącie wewnętrznego podwórza. Secesja.

Wielomieszkaniowy budynek (1897-1898; architekci-współautorzy projektu: Julian Zachariewicz oraz Iwan Lewiński). Narożna kamienica, o Г-podobnym planie. Należy do architektonicznego zespołu składającego się z trzech wielomieszkaniowych domów (pozostałe składowe grupy – nn 7, 9 przy ul. Gen. Czuprynki). Budynek jest dwupiętrowy, z wystrojem elewacji typu „kurtynowego”, oddzielony od chodnika pasmem przyfasadowego ogródka. Historyzm końca XIX w., zorientowany na formy neobaroku.

Wielomieszkaniowy budynek (1908-1909; architekt-budowniczy Józef Piątkowski). Kamienica – trzypiętrowa, na cokole. Brandmurami graniczy z bokami sąsiednich budynków. Fasadę, cofniętą względem chodnika, zdobią dwa zakończone frontonami ryzality, między którymi urządzone sa szerokie balkony. Rdzeniem rozplanowania jest obszerna klatka schodowa i podłużny korytarz, który dzieli wewnętrzne pomieszczenia na dwa trakty. Budynek posiada cechy stylu neoklasycyzmu początku XX w., wykazuje także wpływ architektury niemieckiej. Obecnie (2009 r.) wykorzystywany jest jako blok szkolny uniwersytetu.