ID: 270

Główny gmach Narodowego Uniwersytetu „Lwowska Politechnika” (1874–1877, architekt J. Zachariewicz; ul. Bandery 12). Styl budowli –historyzm (neorenesans). Na szczególną uwagę zasługuje aula na pierwszym piętrze, ozdobiona podwójnymi korynckimi kolumnami z kariatydami, kasetonowym stropem oraz zespołem malowideł, na których przedstawiono postęp ludzkości i historię zdobywania wiedzy (według szkiców J. Matejki, wykonawcy: L. Delaveau, W. Tetmajer, W. Wodziński, K. Żelachowski, S. Stażyński). Warta uwagi jest również sala dawnej biblioteki, gdzie zachowal się drewniany strop zdobiony imitacją intarsji oraz wielka szafa biblioteczna w stylu flamandzkiego renesansu.

Budynek jest przykładem pałacu magnackiego doby baroku, włączonego w zespół późnośredniowiecznej i renesansowej zabudowy Rynku. Wzniesiony został w XVII w., w latach 1744-1763 został kapitalnie przebudowany (autorzy projektu: Jan de Witte, Bernard Meretyn, Marcin Urbanik; rzeźbiarze Sebastian Fesinger, Stefan Kodecki).

Kościół klarysek (obecnie Muzeum I. H. Pinzla, oddział Lwowskiej Galerii Sztuki). Kościół klarysek jest najwyraźniejszym akcentem zabudowy dolnej części ul. Łyczakowskiej. Wzniesiony został w 1607 r. (autor projektu: P. Rzymianin), a na lata 60 XVIII w. datowany jest wystrój wnętrza. W latach 1938-1939 przeprowadzono prace restauracyjne z częściową rekonstrukcją (autor projektu: J. Łobos). W efekcie architektura kościoła łączy formy renesansowe, barokowe i art deco.

(lata 1960). Gmach Lwowskiej Państwowej Akademii Weterynaryjnej Medycyny zbudowany w stylu „radzieckiego historyzmu”, projekt wykonano w pracowni znanego radzieckiego architekta I. Zołtowskiego w 1961 r. Budynek jest usytuowany przy ul. Piekarskiej za jej skrzyżowaniem z ul. Terszakowców i stanowi architektoniczną dominantę w zabudowie ulicy. Na fasadzie głównego gmachu jest umieszczona tablica pamiątkowa na cześć profesora Stepana Gżyckiego. Zabytek jest charakterystycznym przykładem budowli w stylu „radzieckiego historyzmu”, przedstawia wartość historyczną, jako budowla związana z działalnością profesora S. Gżyckiego. Uznany za zabytek historyczny o znaczeniu lokalnym.

Zajmuje narożną posesję na północnej pierzei Rynku. Ukończony w 1803 r., jest przykładem stylu empire. Mury zachowały częściowo pozostałości gotyckich konstrukcji datowanych na XV w. Budynek zajmuje narożną posesję na północnej pierzei Rynku. Fasada wschodnia wychodzi na ul. Drukarską. Kamienica wzniesiona została na miejscu dwóch starszych budynków z XV w. Przebudowa rozpoczęła się ok. 1800 r., prace zakończono w 1803 r., prace restauracyjne wykonano w 1934 r. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Budynek dawnego klasztoru dominikanów jest częścią zespołu architektonicznego, w skład którego wchodzi również znajdujący się obok kościół i dzwonnica. Budynki klasztorne przylegają do północnej nawy świątyni. W procesie budowy zespołu zaznacza się kilka okresów: XV w., 1556-1621 (przebudowa, autor projektu: M. Czech); koniec XVIII w. (odbudowa po pożarze). Obiekt zachował cechy stylu gotyckiego, renesansowego i barokowego.

Kamienica Korniakta, albo Kamienica Królewska (obecnie – siedziba Lwowskiego Muzeum Historycznego, Rynek 6). Styl architektoniczny tego budynku – najbardziej znanej wśród kamienic lwowskiego Rynku – charakteryzuje połączenie stylów różnych epok. Można wśród nich wymienić gotyk (sklepienia piwnic), renesans (plan budynku i fasad), manieryzm/ barok (attyka), empire (niektóre elementy dekoracji fasady, wnętrza), neorenesans (zrekonstruowane wewnętrzne podwórze). W chronologii budownictwa jako najważniejsze daty wymienić należy 1580 r. (budowa kamienicy, autor projektu: P. Barbon) oraz 1678 r. (dobudowa attyki). Kolejne przebudowy miały miejsce w XVIII-XIX w., w latach 1910-1912 rekonstruowano podwórze. Historyczna nazwa – „Kamienica Korniakta” – pochodzi od imienia pierwszego właściciela, greckiego kupca Konstantyna Korniakta. Budynek włączony został w zabudowę wschodniej pierzei Rynku, jego tylna fasada wychodzi na ul. Fedorowa.

Kamienica mieszkalna doby baroku, zbudowana w XVIII w. na miejscu wcześniejszej zabudowy z okresu późnego średniowiecza i wczesnego renesansu przez F. Kulczyckiego. Zdobienia tego budynku są jednym z najbardziej wyrazistych we Lwowie przykładów dekoracji w stylu rokoko. Obecnie (2008) budynek mieszkalny.

Budynek klasztoru bernardynów (obecnie – budynek Centralnego Państwowego Archiwum we Lwowie). Budynek klasztoru, datowany na ok. 1620 r., jest częścią zespołu architektonicznego, w skład którego wchodzi również Kościół bernardynów. Klasztor przybudowany jest do północnej ściany kościoła, a od strony wschodniej otoczony jest murami z wieżą wjazdową.

Dawny Kościół Matki Boskiej Śnieżnej (obecnie – Cerkiew Matki Bożej Nieustającej Pomocy). Kościół zaliczany jest do najdawniejszych świątyń chrześcijańskich Lwowa, wzniesiony został w dobie późnego średniowiecza przez niemieckich kolonistów. Najważniejsze daty dotyczące budowy i późniejszych zmian – XIII w. (budowa drewnianego kościoła); ok. 1350 r. (murowany kościół); XVII w. (odbudowa); XVIII w. (uporządkowanie wnętrza); 1882-1892 (rekonstrukcja, autor projektu: J. Zachariewicz, wprowadzenie form stylu neoromańskiego).