W okresie międzywojennym na
Uniwersytecie Jana Kazimierza działało kilka organizacji studentów żydowskich, zajmujących
się jednocześnie pracą naukową i samopomocową. Wśród nich znalazły się
Towarzystwo Medyków Żydowskich, Towarzystwo Żydowskich Słuchaczy (-ek) Praw
oraz Towarzystwo Żydowskich Studentów Filozofii. Pierwsze z wymienionych
powołano do życia jeszcze w 1912 r. Drugie utworzono w 1921 r., jako odpowiedź na stanowisko polskich
szowinistycznych kół, nie godzących się na przynależność młodzieży akademickiej
żydowskiej do Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa. Najmłodszą z trzech
wymienionych organizacji było Towarzystwo Żydowskich Studentów Filozofii,
utworzone dopiero w 1922 r. Jako jeden z motywów założenia Towarzystwa podawano
wypieranie z organizacji studenckich takich jak "Bratnia Pomoc" i "Czytelnia
Akademicka" młodzieży pochodzenia żydowskiego.
Zebranie w celu powołania towarzystwa
odbyło się 22 stycznia 1922 r. w
Żydowskim Domu Akademickim przy ulicy Św. Teresy 26a. W lutym tego samego roku
uchwalono statut organizacji oraz wybrano zarząd. W świetle przyjętego statutu
członkiem zwyczajnym mógł zostać każdy Żyd, słuchacz lub słuchaczka wydziału
humanistycznego lub matematyczno-przyrodniczego. Pierwszym prezesem organizacji został dr
Markus Starer, natomiast kuratorem nowo powołanej organizacji wybrano Mojżesza
Schorra. Władze Towarzystwa składały się z Walnego Zgromadzenia, Wydziału (w
skład którego wchodzili przewodniczący, dwaj zastępcy, sekretarz oraz jego
zastępca, bibliotekarz, skarbnik a także sześciu wydziałowych i czterech
zastępców wybieranych na rok przez członków Walnego Zgromadzenia), Komisji Rewizyjnej
oraz Sądu Honorowego. Towarzystwo prowadziło dla swoich członków biuro
pośrednictwa pracy. W celu ułatwienia działalności organizacji w roku
akademickim 1926/1927 powołano specjalne komisje, wśród których znalazła się
komisja imprez, kulturalna, finansowa oraz samopomocowa. Działalnością naukową
zajmowały się natomiast specjalnie powołane sekcje naukowe: historyczna,
matematyczna oraz lingwistyczna.
Zarząd organizacji zdecydowanie
opierał się wszelkim przejawom dyskryminacji na wyższych uczelniach. Występował
przeciwko pomysłom wprowadzenia przez radykalnie ustosunkowaną młodzież zasady "numerus
clausus". W czasie zaostrzonych kampanii antysemickich na Uniwersytecie
Jana Kazimierza, wobec wysuwanych haseł wprowadzenia urzędowego getta ławkowego
dla młodzieży żydowskiej, Towarzystwo Żydowskich Studentów Filozofii zgłaszało chęć niesienia wsparcia dla
prześladowanych. Kampanie rozpowszechniane w latach 30-tych przez obóz
studentów-nacjonalistów wpływały na zmniejszanie się liczby członków
organizacji. W 1934 r. w Towarzystwie działało 238 członków; w lutym 1938 r. w
jego skład wchodziło już tylko 116 osób.
Jednym ze znanych kuratorów
Towarzystwa był Hugo Steinhaus. Jako opiekun organizacji wspominał on po latach
swoich podopiecznych w następujący sposób:
"Jako kurator Towarzystwa
Żydowskich Studentów miałem do czynienia z tą młodzieżą. Nie byli z pewnością
gorsi od przeciętnej, z pewnością lepsi od tych, którzy napadali na nich
uzbrojeni w noże i kastety, ale mieli mało wychowania i wrodzonej kultury, a już zupełnie
byli pozbawieni instynktu politycznego (…) oni skarżyli się w prasie
syjonistycznej na różne krzywdy, wymieniając poszczególne przypadki
dyskryminacji, powołując się na zasady humanitaryzmu i demokracji, i zupełnie nie rozumiejąc, że społeczeństwo, które ich otacza, mało z
demokracją ma wspólnego (…)"
Do znanych członkiń Towarzystwa należały późniejsze
pisarki Debora Vogel oraz Rachela Auerbach. Pierwsza z wymienionych pełniła
funkcję jednej z delegatek sekcji, natomiast druga w roku 1922 była sekretarzem
towarzystwa. Wśród innych działaczy znaleźli się również Fanny Grünfeldówna,
Aszer Deresiewicz, Artur Sandauer, Natan Singer, Zachariasz Tisch, Leon
Józef Landau. Lokal organizacji mieścił się przy ulicy Św.
Stanisława 5.
