Budynek jest jedynym lwowskim teatrem wzniesionym w stylistyce funkcjonalizmu. Został zaprojektowany i zrealizowany jako teatr (1938–1939) i do dziś zachował swoją pierwotną funkcję.

Działalność teatralna i artystyczna społeczności żydowskiej we Lwowie jest udokumentowana od XVII wieku. Pod koniec XIX i na początku XX wieku o jej stałym rozwoju świadczyło już wiele stałych placówek na terenie całego miasta. Przy ulicy Jezuickiej 11 (od 1871 ulica Jagiellońska) spektakle teatralne wystawiano początkowo w drewnianym pawilonie zaprojektowanym przez Salomona Riemera i zbudowanym pod koniec XIX wieku. Trwała konstrukcja pojawiła się tutaj pod koniec lat trzydziestych XX wieku. Właściciel działki Maurycy Wurm zlecił wykonanie projektów dwóm architektom – Władysławowi Blaimowi i Danielowi Kalmusowi. Obaj przedstawili własne propozycje, a do realizacji wybrano projekt Daniela Kalmusa.

Architekci kierowali się przede wszystkim uwarunkowaniami wynikającymi z ukształtowania działki, której powierzchnia została w całości wykorzystana pod budowę teatru. W obu projektach powierzchnia użytkowa budynku była zbliżona, lecz Daniel Kalmus zaproponował lepszy układ przestrzenny, z łatwiejszym wejściem na widownię, korzystniej ukształtowanymi schodami głównymi i ewakuacyjnymi oraz głównym holem z szatnią, kawiarnią i lobby. Pomieszczenia administracyjne zostały oddzielone od sanitarnych, a kabina projektora oraz pomieszczenia oświetleniowców i dźwiękowców nie były zbyt wysunięte ponad widownię.

Kalmusowi udało się osiągnąć w projekcie funkcjonalną prostotę i klarowność, bez dekoracyjnych detali, lecz z wyeksponowaniem walorów estetycznych zastosowanych materiałów i konstrukcji. Architekt wprowadził kombinację okrągłych i wstęgowych okien oraz prostokątnych otworów drzwiowych. Lobby i hol wychodzą poza obrys głównej bryły, a boczna elewacja została ukształtowana symetrycznie. W porównaniu z projektem Blaima, rozwiązania zaproponowane przez Kalmusa były lepiej dostosowane do warunków klimatycznych Lwowa. Widownia, lobby i część sceny zostały przykryte spadzistymi dachami, dzięki czemu funkcjonalistyczny budynek nabrał specyficznego, regionalnego charakteru.