Pierwsze ożywienie budownictwa we Lwowie po I wojnie światowej nastąpiło w latach 1925–1928, po zakończeniu okresu inflacji. W tym czasie w Europie i na całym świecie rozwijano idee budownictwa socjalnego, a następnie prezentowano je na wystawach światowych. W odróżnieniu od Wiednia, gdzie władze miasta kupowały działki pod tego typu zabudowę w centralnej części miasta, Lwów rozwijał się jak miasto-ogród, wzdłuż głównych ulic rozchodzących się promieniście od centrum. Małe prywatne wille, domy wielorodzinne i osiedla powstały w określonych miejscach w tym samym czasie, przede wszystkim ze środków prywatnych organizacji.

Jednym z pierwszych zrealizowanych modelowych kompleksów mieszkań socjalnych we Lwowie był zespół Zakładu Pensyjnego Funkcjonariuszów przy ulicy Kijowskiej 24–28 (dawna ulica Na Bajkach), zaprojektowany przez Witolda Minkiewicza w 1926 roku. Niemal natychmiast po tym architekt opracował kolejny, podobny projekt dla tej samej instytucji, zrealizowany przy ulicy Stryjskiej 36–42. Ten obejmujący 86 mieszkań zespół został wzniesiony w latach 1926–1928. W związku z usytuowaniem działki na malowniczym wzgórzu w pobliżu parku, Witold Minkiewicz przewidział dużą ilość loggii i balkonów. W obu zespołach ważnym aspektem było utrzymanie przystępnej wysokości czynszu, co spowodowało, że niemożliwa okazała się zakładana w pierwotnych planach instalacja centralnego ogrzewania w budynkach.

Zespół składa się z trzech brył – sześciokondygnacyjnej centralnej i dwóch bocznych o wysokości pięciu kondygnacji. Razem tworzą one głęboki cour d’honneur z poprzecznymi przejściami. Ponieważ był to pierwszy projekt tego rodzaju, architektura tego kompleksu w dużym stopniu zdefiniowała oryginalny charakter funkcjonalistycznego nurtu w budownictwie mieszkaniowym przy ulicy Stryjskiej i w całym mieście.