W 1903 roku przy malowniczej ulicy u podnóża wzgórza św. Jerzego został założony szpital dla wszystkich mieszkańców Lwowa i Galicji, niezależnie od ich wyznania czy narodowości. Jego założycielem i patronem był metropolita Andrzej Szeptycki, który wydzielił na ten cel działkę należącą do majątku klasztoru Bazylianów pod wezwaniem św. Jerzego. Początkowo szpital znajdował się w małym parterowym budynku mieszczącym siedem pokoi. Ponieważ leczono w nim nieodpłatnie, cieszył się dużą popularnością wśród mieszkańców. Wkrótce stary budynek był już niewystarczający, w związku z czym w 1930 roku powstała idea budowy nowego szpitala, mogącego pomieścić stu pacjentów.

Pierwszy projekt szpitala został opracowany w latach 1928–1929 przez architekta

Jewhena Nahirnego. Autorem ostatecznej wersji projektu i kierownikiem robót budowlanych prowadzonych w latach 1930–1937 był jednak Aleksander Peżański. Czteropiętrowy budynek ma skromne formy i nie posiada dekoracji. Został wzniesiony z cegły, otynkowany i przykryty trójspadowym dachem. Główne wejście podkreśla funkcjonalistyczny portal z występującymi do przodu filarami i niewielkim zadaszeniem.

Budowa szpitala została sfinansowana ze środków przekazanych przez metropolitę Andrzeja Szeptyckiego, ukraińską społeczność Lwowa i Ukraińców mieszkających w Ameryce, którzy łącznie przekazali na ten cel 50 tysięcy dolarów. Czas budowy przedłużył się ze względu na brak funduszy i konieczność ciągłego wprowadzania zmian w projekcie po jego złożeniu do zatwierdzenia przez władze miejskie i wojewódzkie. Po oddaniu do użytku szpital był utrzymywany ze składek członkowskich, działalności charytatywnej oraz subsydiów Sejmu Krajowego i Rady Miejskiej Lwowa.

Po otwarciu placówki zaproponowano nazwanie jej szpitalem im. Andrzeja Szeptyckiego „Narodna Lecznica”. Obejmował on trzy oddziały – internistyczny, chirurgiczny i ginekologiczny. Poza stałymi pracownikami odbywali w nim staże również młodzi lekarze przed podjęciem pracy na prowincji. Na tyłach budynku znajdował się duży ogród należący do metropolity greckokatolickiego.

W czasach radzieckich w budynku mieścił się Szpital Miejski nr 3, który został rozbudowany w 1985 roku. Po uzyskaniu przez Ukrainę niepodległości przywrócono dawny status i nazwę szpitala.