Idea wzniesienia budynku pojawiła się w 1924 roku podczas powszechnego strajku pracowniczego. Fundusze na budowę zbierano od roku 1927 przez jednoprocentowe odpisy z wynagrodzeń pracowników. Gdy zgromadzona kwota osiągnęła 50 tysięcy złotych, odpowiedzialna za inicjatywę grupa w Związku ogłosiła lokalny konkurs na projekt budynku. Zwyciężyli w nim Tadeusz Wróbel i Leopold Karasiński, którzy byli wówczas najbardziej wziętymi architektami we Lwowie.

Realizacja została przeprowadzona w latach 1933–1938, w bardzo krótkim czasie, dzięki zaangażowaniu pracowników służb komunalnych, pracujących na budowie w czasie wolnym od pracy zawodowej.

W budynku wykorzystano system konstrukcji żelbetowych Hennebique’a i ceglane ściany. Ten rodzaj architektury, dość nietypowy dla Lwowa, powstał pod wpływem racjonalistycznych idei Hendrika Petrusa Berlage, zgodnie z którymi materiały wykorzystane w konstrukcji powinny być łatwo rozpoznawalne. W dekoracji fasady można również zauważyć wpływy krakowskiej szkoły architektury (np. Wacława Nowakowskiego). Pierwotnie głównym akcentem budynku był wykusz klatki schodowej na elewacji południowej. Podczas przebudowy w latach 1976–1980 gmach został rozbudowany w kierunku zachodnim – powstała wysoka scena pudełkowa, która stała się nową dominantą wysokościową obiektu. Dekoracja dobudowanych części ściśle nawiązywała do elewacji pierwotnego budynku, dzięki czemu obiekt zachował jednolity charakter.

W wystroju wnętrz, a zwłaszcza holu, zastosowano panele z naturalnego kamienia z roślinnymi reliefami. Osłony grzejników zostały wykonane z mosiądzu, a masywna poręcz w imponującej rozmiarami klatce schodowej z polerowanego alabastru.

Poza teatrem, kręgielnią i biblioteką w budynku mieściła się również sala kinowa. W czasach sowieckich funkcjonował w nim klub Lwowskiego Zarządu Tramwajów i Trolejbusów, a później Pałac Kultury im. Mikołaja Kuzniecowa.