Kamienica powstała w latach 1938–1939 według projektu znanego lwowskiego architekta Ferdynanda Kasslera. Stanowi ona swoiste podsumowanie dzieł architekta z lat 1910–1939, które reprezentowały wszystkie modne wówczas odmiany i style.

Budynek odzwierciedla politykę budowlaną prowadzoną przez administrację Lwowa. Mimo że znajduje się w samym centrum miasta, wśród gęstej zabudowy i wąskich uliczek, jest cofnięty w głąb działki, dzięki czemu pozostawia miejsce na przewidziany przepisami ogródek frontowy. Bardzo oryginalnie ukształtowana bryła otrzymała od frontu trójdzielną strukturę. Jej prawa część przylega do starszego budynku dawnego Polskiego Domu Akademickiego (ul. Hercena 7) i biegnie zgodnie z linią zabudowy ulicy, a pozostałe partie zostały cofnięte w głąb działki. Kompozycja fasady została rozczłonowana i urozmaicona, dzięki cofnięciu pierwszej i piątej kondygnacji w stosunku do głównej płaszczyzny elewacji. Świadczy to o mistrzostwie architekta, a także o znaczeniu, jakie organy budowlane miasta przywiązywały do estetyki fasad i ścisłego kontrolowania projektów architektonicznych.

W projekcie budynku zastosowano cały repertuar motywów charakterystycznych dla nowoczesnej architektury europejskiej: okna wstęgowe (kondygnacje 2–4), okrągłe iluminatory, podpory (kondygnacja 1 i 5). Wszystkie te elementy mają wiele wspólnego z postulatami słynnego modernistycznego architekta Le Corbusiera, sformułowanymi w jego pięciu punktach nowoczesnej architektury.

Ciekawostką jest, że funkcjonujący dziś na parterze warsztat był uwzględniony już w rysunkach projektowych.